Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 1803, όταν 57 Σουλιώτισσες (σ.σ. Σύμφωνα με κάποιες ιστορικές αναφορές μπορεί να ήταν και 60), με τα παιδιά τους προτίμησαν να γκρεμιστούν στο βάραθρο από το υψηλότερο μέρος του Ζαλόγγου παρά να χάσουν την ελευθερία τους…
Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 1803, όταν 57 Σουλιώτισσες (σ.σ. Σύμφωνα με κάποιες ιστορικές αναφορές μπορεί να ήταν και 60), με τα παιδιά τους προτίμησαν να γκρεμιστούν στο βάραθρο από το υψηλότερο μέρος του Ζαλόγγου παρά να χάσουν την ελευθερία τους…Έκτοτε ο Χορός του Ζαλόγγου, αποτελεί αιώνιο σύμβολο για τη γυναίκα που προτίμησε τον θάνατο από την ατίμωση και τη δυστυχία, δίνοντας τότε νέα ώθηση στους αγώνες των Ελλήνων για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού.
Είχε προηγηθεί στις 12 Δεκεμβρίου μετά από πολύχρονη και αιματηρή μάχη η πτώση του Σουλίου στα χέρια του Αλή Πασά ο οποίος δε σεβάστηκε την συμφωνία και κυνήγησε τους Σουλιώτες. Την ίδια μέρα ήταν που ο καλόγερος Σαμουήλ ανατίναξε το Κούγκι γράφοντας μια μεγάλη σελίδα της Εθνικής μας Αντίστασης ενάντια στον κατακτητή.
Οι εικόνες των γυναικών με τα βρέφη στην αγκαλιά και οι ηρωικές στιγμές τους έχουν χαραχθεί στις μνήμες κάθε Έλληνα κι έχουν εμπνεύσει τη δημοτική μας ποίηση:
Έχε γεια καημένε κόσμε,
έχε γεια γλυκιά ζωή
Και συ δύστυχη πατρίδα
έχε γεια παντοτινή.
Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες.
Στη στεριά δε ζει το ψάρι
ούτ’ ανθός στην αμμουδιά
Κι οι Σουλιώτισσες δεν ζούνε δίχως την ελευθεριά.
Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες.
Οι Σουλιώτισσες δε μάθαν
για να ζούνε μοναχά
ξέρουνε και να πεθαίνουν
να μη στέργουν στη σκλαβιά.
Εδώ θα ήθελα να επισημάνω το γεγονός ότι ούτε η Πανηπειρωτική Ομοσπονδία, αλλά ούτε και κάποιος σύλλογος μηδέ εξαιρουμένων και των συλλόγων Γυναικών (!) θυμήθηκαν να τιμήσουν αυτή τη σημαντική επέτειο…
Τη μνήμη αυτών των γυναικών την οποία έχουμε χρέος να τιμούμε…
Ήταν Γυναίκες που πέρα από τον ηρωισμό τους, είχαν αποδείξει στην πράξη ότι δεν υπάρχει ασθενές φύλλο...
Γυναίκες που την ισότητα για την οποία αγωνιζόμαστε ακόμη και σήμερα την είχαν κατακτήσει σε απόλυτο βαθμό, στη Συμπολιτεία του Σουλίου.
Αυτή τη Συμπολιτεία που δεν σεβάστηκε ο «Καλλικράτης» και οι εμπνευστές του…
Ήταν αυτονόητη η ισότητα τότε στη Συμπολιτεία…
«Με το βρέφος στον κόρφο και τα όπλα στο χέρι» περιγράφονται οι γυναίκες του Σουλίου, οι οποίες πολεμούσαν μαζί με παιδιά κι εγγόνια, δίπλα στους άνδρες τους.
Τα ανεξίτηλα μηνύματα που έστειλαν αυτές οι Γυναίκες είναι άκρως επίκαιρα στις μέρες μας.
Στις μέρες του Δ.Ν.Τ., όπου η Εθνική κυριαρχία πηγαίνει περίπατο και οι περισσότεροι το αποδέχονται ως φυσικό επακόλουθο…
Πριν λίγες ημέρες ο Βουλευτής Πρέβεζας, Βαγγέλης Παπαχρήστος, αποφάσισε να ‘σύρει’ έναν σύγχρονο ‘Χορό του Ζαλόγγου’ σε συνέχεια των Γιάννη Δημαρά, Βασίλη Οικονόμου, Σοφίας Σακοράφας που είχαν αντιδράσει στο μνημόνιο…
Ήταν γιατί ξύπνησε μέσα του η ιδεολογία των νεανικών του χρόνων στο ΚΚΕ, που τον οδήγησε σ’ αυτή την απόφαση, ήταν η φωνή της συνείδησης, ήταν η αδικία που τον έπνιγε…, δεν έχει σημασία.
Το σημαντικό είναι ότι έκανε το βήμα…
Είπε ‘όχι’ στο πολυνομοσχέδιο, που οδηγεί τη χώρα μας σε εργασιακό μεσαίωνα, γιατί έτσι μας θέλουν οι Όλι Ρεν και οι Στρος Καν...
Φυσικά το πλήρωσε με τη διαγραφή του από το ΠΑΣΟΚ.
Έχει όμως τη συνείδησή του καθαρή και αυτό είναι αξιοπρεπέστερο και πιο σημαντικό, από μία θέση στα έδρανα του ΠΑΣΟΚ…
Δυστυχώς τα όσα αναφέρει το Σύνταγμά μας, περί ελευθερίας έκφρασης των Βουλευτών, όπως και όλων των πολιτών αυτής της χώρας, έχει εκλείψει ή καλύτερα δεν έχει ισχύσει ποτέ…
Γι’ αυτό οδηγούμαστε όλοι μαζί στον …Καιάδα.
Καληνύχτα μας!
Ο διήπειρωτικός
BLOG COMMENTS POWERED BY DISQUS
